Od idei do premiery

10.07.2010

Artystyczne Lato na placu Pokoju ma już swoją kilkuletnią tradycję. Wydarzenia kulturalne zbiegają się w czasie z zakwitaniem lip na cmentarzu otaczającym Kościół Pokoju. Lipiec. Oprócz turystów, odwiedzających w okresie wakacyjnym świątynię, coraz częściej przyjeżdżają tu muzycy, plastycy, aktorzy, naukowcy znajdując dobrą atmosferę do twórczego działania. Tegoroczny sezon kulturalny rozpoczął się 10 lipca w ogrodzie Cafe 7 spektaklem teatralnym pt.: „Kłamstwo czy żart?”. Premiera była jednym ze spektakli XIII Festiwalu Teatru Otwartego, który odbywał się w Świdnicy od 9 do 11 lipca 2010 r. Było to zarazem pierwsze przedstawienie festiwalowe, które odbyło się poza Rynkiem, niejako „zarażając” Cafe 7 bakcylem teatru otwartego. Sceneria wokół dawnego Domu Stróża w naturalny sposób podkreśliła klimat przedstawienia. Spotkali się cztery miesiące temu i pewnym było to, że 10 lipca 2010 r. odbędzie się premiera ICH sztuki teatralnej. Udział w warsztatach był dobrowolny, dlatego też na początku przychodziło na zajęcia wiele osób ciekawych samej idei, nie do końca jednak zainteresowanych udziałem w projekcie. Niezdecydowani pojawiali się raz lub dwa i odchodzili. Pierwsze spotkania okazały się kluczowe dla projektu, ponieważ były czasem stabilizowania się grupy aktorów. Wtedy też, biorąc pod uwagę predyspozycje uczestników warsztatów, dyskutowano nad repertuarem. Poszukiwania utworu, który miałby stać się podstawą przedstawienia, cały czas oscylowały wokół podróży, pojęcia wieloznacznego, bo dotykającego wielu wymiarów ludzkiej egzystencji. W ramach zajęć uczestnicy odbyli wędrówki rzeczywiste – wyjazd na III Spotkania Teatralne INNOWCA 2010, czy integracyjny weekend w Nowinie, a także wiele symbolicznych podróży duchowych w trakcie pisania własnych akapitów scenariusza, współtworzenia muzyki, scenografii i ruchu scenicznego. Ostatecznie podstawą przedstawienia stał się dramat Anny Bojarskiej pt.: „Meeting”. Pierwszej adaptacji utworu dokonał Jacek Sikora, reżyser. Kolejne zmiany w tekście powstawały podczas rozmów w trakcie warsztatów albo w samotności i zastanowieniu po powrocie z zajęć do domu. Od początku w projekcie chodziło nie tylko o samą grę aktorską. Grupa młodych i zafascynowanych teatrem osób przeszła trudną drogę tworzenia swojego spektaklu „od idei do premiery”. Spektakl premierowy był oparty na ósmej wersji scenariusza, co świadczy o dużym zaangażowaniu aktorów w powstawanie sztuki. Uczestnicy warsztatów po kilku miesiącach wspólnej pracy stworzyli nie tylko zgrany zespół – co było widać na scenie – ale i rozumiejącą się grupę przyjaciół. Spędzając wspólnie czas lepiej poznali się i polubili. Stwierdzają, że im dłużej pracują nad sztuką, tym bardziej spektakl staje się ICH własnym wyrażeniem emocji. Na letniej scenie w ogrodzie Cafe 7 zobaczyliśmy sześciu aktorów opowiadających o życiu, miłości i sztuce. Elżbieta Dudziak

Maria: Myślisz, że ja nie znam techniki dżungli? Nie gram w te wasze gierki...

Kiedyś widziałam corridę. To było ochydne. Te biedne byki, konie z rozprutymi brzuchami. Gdyby walka była równa... skoro wygrywa byk, to niech wygrywa! Bez tego to nie walka, to rzeź. Zaraz umrę. I wszystko nie ma już znaczenia... (Scena 5). Oliwia Papież Gosia: A ty nigdy się nie bałeś? .. bo czego tu się bać? Gorsze niż życie to już nic nie może być. Śmierć to sprawiedliwość. Śmierć to inna sprawiedliwość. Nie nasza. Młosierna. (Scena 6). Mateusz Wołyniec Henryk: Nocne życie wielkiego miasta! Te migoczące światła, dźwięki saksofonu, zapach perfum, dym z papierosów... te zapachy to życie. Życie jest piękne, mówię ci! (Scena 5). Paulina Kalinowska Sylwia: A ja się cięłam przez niego. O mało nie umarłam. A on, mi mówi, że nie jest winien, że tylko żartował z tą miłością i wszystkim, i każda mądra by wiedziała, że żartuje... Skąd można wiedzieć, że jak ci ktoś mówi, że cię kocha, to kłamie? Skąd się wie, kiedy to prawda, a kiedy nie? (Scena 2). Monika Falkowska Zuza: Kocha się od razu. Jak nie pokochałeś od razu..., no, w trzy miesiące... to jesteś świnia. To się ciebie nienawidzi. Każda kobieta nienawidzi chłopa, który jej nie kocha. (Scena 2). Łukasz Podgórski Doktor: Jest różnica między żartem a kłamstwem! Czy ty zwariowałeś czy żartujesz? Żart to smieszne klamstwo, o którym wszyscy wiedzą, że jest kłamstwem. (Scena 6).

Festiwal Bachowski

Od kantaty do kantaty

Kościół Pokoju nowym cudem Polski

Ślub krewnego Helmuta Jamesa von Moltke

Od idei do premiery

Archiwum aktualności

Polecamy w Internecie